Alfabenin ilk harfiyim ben. Sen ise son. Geri kalanlar birer figüran. Kavuşmamız için türlü türlü cümleler oluşturmalıyız. Zor biliyorum. Görüyor ve arttırıyorum. Kaç sabah daha yazılacak, kaç gece dökülecek kalemimden. Daha kaç filme gidemeyeceğiz? Peki ya Ortaköy de denize nazır kumpirin tadına hangi cümlenin ortasında denk geliriz? Hayır geri kalan harfleri öldürsem ne olabilir ki? Kaç yıl yatarı var kurulamayan cümlelerin? Bir battaniye altında buluşması için çıplak ayaklarımızın daha kaç açık görüş geçirmeliyiz? Peki o zaman silemez miyiz tüm ortada kalanları? Seni Seviyorum demek için hiçbirine ihtiyacım yok ki benim. Kaç mevsim, kaç yağmur, kaç kış geçirecek ki kelimelerim? Halimize üzülseler de gitseler, AZ mı kalırız geride. Her şeyden birAZ, hepsinden birAZ, boğazımda bir shirAZ, ne yazsam olmAZ…