Bir şarkı mırıldandım Bu dizelerin üstüne Gül suları ile donattım Ünlüleri, ünsüzleri Ve bir nevi iki nokta üst üsteleri Tek heceliler hariç Hepsi gitmek istediler Yetmedi Ne çiçekler ne böcekler Ne de arsız gün batımları Kalanların hepsi münferit Kalakaldık öyle Sonra Sen bir şarkı mırıldandın Üzüm suları ile donattın Kalbimizi, ellerimizi Ve elbette ki arsız şiirlerimizi Nihayetinde üçümüze dar geldi Bu son sarı yaprak Sığdıramadık Onca hayali, şunca yazılmamaya yeminli Begonvil kokan öyküleri Sonra Sen gittin Aşkla kaldım Bir şarkı mırıldanacak oldu Aşk Buz düştü yaprağın üstüne Silindi tüm melodiler Masaya damladı gizli özneler Üşüdük Yaktık biz de gemileri Yandı tüm kandiller İçimde bi yerler İçimde Aşk Dışında Sen kaldın Üşürsen bir gün... Çekinmeden gir içeri
Koca bir hiç, kapkaranlık bir gece, karanlığa adanmış körelmiş onlarca, yüzlerce, binlerce kalp. Platonik bir baharın açmayan çiçekleri gibi savrulacağım, en sararmış çimenin üzerine. Belki sarıya çalacak herhangi bir yaprağım. Belki de yüzü koyun bekleyeceğim zamanın geçmesini, mevsimin kışa dönmesini. Kırgın gideceğim her kapıdan. Anlamayacaklar, baksalar da okusalar da anlamayacaklar. Çünkü hiç konuşmayacağım. İstemiyor dilim, varamıyor bir yere. Devre kaybında çıkacağım en kuytu köşeden, ıslığımdan tanıyacaksınız beni. Yüzüm göğe dönük alacağım yine de selamınızı. Sizin yaptıklarınızı küçük eller ile temizleyeceğim. 11 yıl suskun geçecek… Bir bakmış ömür bitecek. Kanayan en derin yaralara dokunacağım. Silmeyeceğim göz yaşlarınızı, özgürlüklerine kavuşturacağım. Her bir karaktere isim vereceğim, kalbimden doğurduklarımı ellerim ile öldüreceğim. Hoşça Kal İki Gözüm. Hoşça Kal Ömrümün Geri Kalanı…
Ömer Faruk Aydın 