Her şeyi bir nefeste anlatmak isterdim, gökte süzülen kırlangıca, okyanusun ortasında yüzen mürekkep balığına. Bir doğum sancısıydı sözlerim, tek nefeste de başaramazdım. Ama her şeyi göstermek istedim, hafızasında canlansın diye betimlemelerim nefesimi yettiremedim. Gecekonduydu naçizane bedenim, her seçimde başa getirdiklerimin yıkım kararlarıydım. Ah benim güzel Allah’ım burda da görünemedim. Bak şimdi istediğin gibiyim, yazarak susanınım. Keşke şimdi bir tren geçse yazımın en orta kısmından, duyulmasa hıçkırığım. İyisi mi sen beni müsait bir yerde indir sevgilim. Üzülmesin gözlerin. Oysa seni bir bayram arifesi gibi karşılardı dizelerim… Dedim ya her şeyi bir nefeste anlatmak isterdim. Yoksulluğumu, hüznümü, sevincimi, çocukluğumu. Geri de gidemeyiz ki şimdi, tek gidişlik seferlerim. Gökkuşağımı yıkadım az önce, kışlıkların arasına koydum. Hurcumun içinde ki eskimeye yüz tutmuş naftalin kokusu hecelerim. Beni bir ben bilirim, bir de sen! Değil mi Allah’ım… Uçurtmalar bıraktım gri gökyüzüme, kırmızısından beyazına, sarısından lacivertine. Olmadı gri yerlerimi silemedim. Devrik cümlelerin efendisi olmaktan başka bir şey beceremedi ellerim. Oysa çiçekler açtırmak isterdim her evin ucu açık balkonlarına. Yıldızlarla süslemek isterdim bütün pencere kenarlarını. Mor uğur böcekleri bırakmak isterdim her evin kırışmış bütün yastıklarına. Ah benim güzel dostlarım, ağır gelmesin size bedenim ceketimi alın yeter gerisini ben hallederim. Tedavülden kaldırılsın ismim. Tekdüze sohbetler de gelmesin yüzüm gözünüzün önüne. Mutlu bir kahvaltı sofrasında hatırlansın kötü esprilerim. Ama yine gülünmesin, sakın ha torpil geçilmesin. Dedim ya her şeyi anlatmak isterdim tek nefeste. Ne yazık ki bir nefes kalmıştı onu da ruhuma üfledim…