İki çocuk koşuyordu kaldırımın kenarında
Belki biri bendim bilmiyorum
Yüzüm sabaha dönmüş
Yüzüm bir çiçeğin tek yaprağından çalınmış
Belki seviyor kısmı
Belki de kurutulmaya yüz tutmuş bir kitap arası
Sayfaları soluk
Kelimeleri savruk
Koştuk mahallenin afilli abilerinin yanından
Sıcak demli çaylarının arasından
Ellerimizde yeşil erikler
Telaşlıydı kalbim
Kalbim, karanlıktan korkan bir çocuğun elleriydi
Top koşturuyordu bizden iki üç beden büyükler
Seneye de giyilesiceler
Henüz tatmamıştı kimse aşkı
Terlememişti bıyıklar
Sürülmemişti kırmızı ojeler
Aşkın olmadığı yerlerde durmayı reddediyordu kalbim
Durmadık bizde 
Koştuk kavrulmuş ayçiçeği tarlalarının içinden
Biraz onlara benzedik
Güneşe çevirdik yüzlerimizi
Terledi kahverengilerimiz
Islak kaldı gözlerimiz
Annem görseydi havlu sererdi her bir gözeneğimize
Görmesin sakın diye koştuk bizde
Sonra 2 çocuktan biri yoruldu koşmaktan
Belki biri sendin bilmiyorum
Yüzün geceye dönmüş
Yüzün bir dilek hakkı kalmış yıldız
Yüzün gecemi aydınlatan Ay
Elimde ki erikleri uzattım sana
Hüzünlüydü kalbin
Kalbin, yalnızlıktan korkan bir kız çocuğu
Çayları bitmişti mahallenin afilli abilerinin
Akşam arifesi ezanında gitmişti bedeni büyükler
2 Çocuktan biri izlemişti gidişini
Belki biri bendim
Bilmiyorum